Monthly Archives: April 2010

วันเกิด… @บุคคลทั่วไป ตัดเค้ก ฉลองวันเกิดกับครอบครัวและเพื่อนสนิทมิตรสหาย @บุคคลธรรมมะธรรมโม ใส่บาตร เข้าวัด ทำบุณทำทาน @บุคคลผู้กตัญญูรู้คุณ เอาพวงมาลัยดอกมะลิไปกราบพ่อแม่   @ฉัน ตอนแรกก้อว่าจะไปกินเที่ยงกับครอบครัว แล้วไปงานสถาปนิก รับประกาศนียบัตรจากkera เดินเล่นให้ฉ่ำปอด ขอลาหยุดงานสเตจหนึ่งวัน บอกพ่อแม่อี๊จ๋ากู๋ไซไว้อย่างดิบดี   แต่ตอนนี้… เมื่อต้องrun thruogh วันที่1 มันก้อคงผิดหมดทุกอย่าง จะทำยังไงดี ลูปไม่ให้ไป ฉันก้อรู้สึกผิด อยากเลือกครอบครัวบ้าง จิงๆก้อไม่บ้างหรอก ก้ออาจจะถูกมองว่าเลือกมาตลอดอยู่แล้ว คนอื่นคงบอกว่ามึงมีครอบครัวแล้วไง?? กูก้อมีเหมือนกันนะ?? แต่นี่มันวันเกิดเรานะ ก้ออยากจะเลือกอีกซักครั้ง ฉันมันเหนแกตัวมากใช่มั้ย ก้อใช่ เป็นลูกอกตัญญูด้วย จะเลือกอะไรก้อผิดทั้งนั้นแหละ ผิดกับอีกฝ่ายหนึ่งที่ต้องจำใจทิ้งไป แล้วไงหละ … Continue reading →

ขนมชั้นที่ว่ามีหลายชั้นก้อยังลอกออกมานับ ได้เป็นชั้นๆ ตึกระฟ้าที่ว่าสูงก้อยังมีลิฟท์ให้ขึ้นไปนับ ได้เป็นชั้นๆ แต่คนเราสิ..   ฉันไม่แน่ใจเลยจิงๆ ยิ่งนับวัน ฉันยิ่งไม่แน่ใจ ฉันรู้จักเธอถึงชั้นไหนแล้ว?   ฉันรู้จักเธอมั้ย? ฉันรู้จักเธอมาก? หรือฉันไม่รู้จักเธอเลย?   เธอมีกี่ชั้นกันแน่.. …….. …. .. ฉันไม่แน่ใจเลยจิงๆ

กวีบทนี้ว่าด้วยฝนกับคนกับใจ   เมื่อฝนโปรยโรยละอองบนท้องทุ่ง ใจคนกรุงคงเบื่อฝนทนหนักหนา ใจคนปลูกปักต้นข้าวชื่นชีวา เหนื่อยไม่ว่าหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน   เมื่อฝนโปรยโรยละอองนองทั่วถิ่น ใครจะกินจะเที่ยวก็เปลี่ยวหงอย ถนนเปียกรองเท้าเปื่อยเพียงฝนปรอย ใจคนกรอยคอยเมื่อไหร่ให้ฝนซา   เมื่อฝนโปรยโรยละอองจากท้องฟ้า หยาดน้ำตาจากหมู่เมฆดูหม่นหมอง นั่งเงียบเงียบอยู่เหงาหงาเขาเฝ้ามอง ลอยละล่องท่องไปใจเชือนชา   เมื่อฝนโปรยโรยละอองบนพื้นหญ้า หยาดน้ำฟ้าสร้างชีวิตพิสิทธิ์สดใส หอมกลิ่นกรุ่นอุ่นกลิ่นฝนชุ่มฉ่ำใจ ฉันชอบฝนเพราะทำให้ใจชื่นบาน   ฉันชอบฝนเพราะทำให้ใจชื่นบาน   แล้วคุณหละคิดยังไงกับฝน:)

ฉันทำงานแล้วนะ ได้เงินก้อนแรกมา6790(7000-3%) ดีใจจัง เยอะมากเลย ถ้าเทียบกับที่ลงแรงทำไปจริงๆ55 มันคงไม่เหนื่อยและออกมาดีกว่านี้ถ้าทำไอ้นี่แค่อย่างเดียว ช่างมัน เรื่องที่เปลี่ยนไม่ได้เราจะไม่พูดถึง   อืมม น้ำพักน้ำแรงก้อนแรก.. จิงๆก้อนที่สองแล้ว ก้อนแรกได้จากการขายพิซซ่าหน้าอร่อย กับบิ๋มไอ๊ซ์ตอนม.ปลาย ใช่ นั่นก้อนแรก ตอนแรกฉันลืมไปแล้ว แต่แม่จำได้ ว่าฉันให้แม่หมดเลย … นี่ก้อนที่สอง แต่ทำไมรุสึกภูมิใจกว่าก้อไม่รุ คงเพราะได้ใช้ความรุ้จากที่เรียนเหนื่อยหนักนักหนา มาหาเงินจิงๆเป็นครั้งแรกมั้ง ต้นทุนแทบเป็นศูนย์ คงอย่างนี้แหละที่เค้าเรียกว่า"ขายไอเดีย"   คราวนี้ขอเก็บไว้ใช้เอง790 อีก6 ให้พ่อกับแม่คนละครึ่ง   พ่อ:เอ้ย ไม่ต้องร๊อกก เก็บไว้ใช้ กวาง:ก้อให้พ่อเก็บไว้ไง เด๋วจะใช้แล้วมาขอ555   … ลูกที่ป่าป๊าหม่าม้าเลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ตอนนี้หาเงินได้แล้วนะคะ … Continue reading →

อยากจะพิมเอาไว้ให้ตัวเองได้กลับมาอ่าน ว่าครั้งหนึ่งตอนที่ฉันอายุยี่สิบเคยคิดอะไรแบบนี้   แฟนนี่มันมีเอาไว้ทำอะไรหรอ มีไว้กอดกัน? มีไว้เดินจูงมือกัน? มีไว้พูดคำหวานใส่กัน? มีไว้มองตาซึ้งใส่กัน? มีไว้ไปเที่ยวด้วยกัน? มีไว้กินข้าวด้วยกัน? ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก้อไม่เหนอยากจะมีแฟน   แต่บางคนบอกว่าไม่ใช่ แฟนมีไว้ให้เราคิดถึงให้เราเป็นห่วง และให้อุ่นใจว่ายังมีคนที่คิดถึงและเป็นห่วงเราอยู่เสมอ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก้อไม่จำเป็นต้องมีแฟน เพราะฉันก้อมีคนดังกล่าวนั้นอยู่แล้ว   ป๊ะ??   คิดอย่างนี้ไปเรื่อยๆนะ ชาตินี้ก้อคงไม่ต้องมีแฟนหรอก 555 -*-