ISA Certified Arborist :)

ไม่เคยรู้สึกว่าแม่ภูมิใจกับสิ่งที่เราทำมากเท่าวันนี้มาก่อน

ฉันสอบผ่าน ISA certified Arborist เป็นคนแรกของประเทศที่ได้รหัส TH นำหน้ารหัสบัตรประจำตัวโคตรเท่!

สิ่งที่รู้สึกว่าเทยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ฉันไม่ได้เป็นคนป่าวประกาศความสำเร็จนี้ด้วยตัวเอง

มีคนที่ภาคภูมิใจ ดีใจแทนเรา และเอ็นดูเรามากพอที่จะป่าวประกาศสิ่งนี้แทนเรา มากกว่าหนึ่งคน

เป็นครั้งแรกที่ได้รับคำชื่นชม ครั้งแรกที่ได้เห็นภาพที่คนอื่นมองเรา ผ่านการทำงานด้วยกันมามากกว่า 10 ปี

เราอยากเป็นแบบไหน เราก็ทำตัวแบบนั้น แล้วคนที่อยู่รอบๆก็เห็นเราแบบนั้นจริงๆ

“แบบนั้น” ไม่ใช่แบบที่เก่งกาจฉลาดหลักแหลม แต่เป็นแบบที่สดใส อดทน มีทัศนคติที่ดีต่อการทำงานพร้อมทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่เกี่ยงว่าเป็นหน้าที่ของเราหรือไม่ 

ก็ใช่สิ โรงเรียนต้นไม้มีเจ้าหน้าที่ประจำหน้างานจริงๆ 1 คนถ้วน จะให้ไปเกี่ยงกับใคร 

ดีใจที่มีคนมองเห็น ให้คุณค่า ให้ความหมายกับสิ่งที่เราทำทั้งหมดนั้น 

ที่ผ่านมาดูเหมือนว่าฉันไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง เป็นเพียงsupporter ให้กับคนนู้นคนนี้ เพื่อนแม่ส่งข้อความมาบอกแม่ว่า เสียดายเสมอที่ฉันไม่ได้ไปเรียนต่อเมืองนอก เสียดายที่ฉันน่าจะไปได้ไกลกว่านี้..ฝากแม่บอกฉันว่า ที่ผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องหันกลับไปเสียใจอะไร..

ฟังแล้วก็อยากจะขรำ เอาตรงๆนะ ฉันไม่เคยเสียใจเลยกับความสเปะสปะของตัวเอง ใช่ แม้ว่ามันจะไม่ได้มีcareer path ชัดเจนแบบวิชาชีพอื่นๆที่มีสอนในมหาวิทยาลัย แต่ตลอด10ปีที่ผ่านมา เหมือนจะไม่ชัด แต่ก็ชัดพอที่ฉันกล้าพูดได้ว่าจุดทั้งหมดไม่เคยหลุดไปจากสิ่งที่ฉันสนใจ ทุกงานที่ฉันได้ทำ เป็นความภาคภูมิใจ และทุกจุดกำลังสร้างสะพานเชื่อมต่อกัน ล้วนมีส่วนนำมาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ และแน่นอน อะไรอีกมากมายในอนาคตที่ไม่อาจคาดถึง

นี่ล่ะมั้งที่เค้าว่า ถ้ายังไม่รู้ว่าอะไรใช่ ก็ค่อยๆสกัดสิ่งที่ไม่ใช่ออกไปทีละอย่างสองอย่าง ก็มันเป็นวิชาชีพที่โรงเรียนไม่มีสอนนี่ ขนาดคนที่ว่ารู้กว้างในสังคมไทยยังไม่รู้จัก แล้วจะให้สิ่งนี้ปรากฏชัดตั้งแต่สมัยม.ปลาย/ป.ตรีได้ยังไง

10 ปีกับโรงเรียนต้นไม้ ถ้าเทียบกับเด็กจบใหม่ อาจฟังดูยาวนาน

แต่ถ้าเทียบกับผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ในวงการ กว่าจะไปถึงจุดที่ผู้คนเคารพนับถือ เชื่อมั่นในความรู้ความสามารถ ก็คงเป็นเพียงจุดเริ่มต้น 

ถามใจตัวเอง ลึกๆแล้วฉันก็ไม่ได้มุ่งหวังหรือมีเป้าประสงค์ในชีวิตที่จะไปถึงในจุดนั้นหรอก

แต่ด้วยมงกุฎนางงามที่ได้มา ก็คล้ายจะพาให้ผู้คนเข้าใจว่า “เราสามารถทำได้” ด้วยคำว่า “นานาชาติ” ที่ห้อยท้าย 

ถ้าเราทำไม่ได้ก็ดูจะทำให้องค์กรเขาเสื่อมเสีย ดูกลายเป็นไม่มีมาตรฐานเพราะดันให้สิ่งที่สูงค่ากับคนที่ยังไม่คู่ควร เป็นเรื่องที่น่าลำบากใจมาก

แต่ถ้ามองในแง่ดี ก็ถือว่านี่คือโอกาสและจังหวะที่ดีที่สุด ที่เราจะได้พัฒนาตัวเอง ที่เราจะได้ไปหาความรู้เพิ่มเติมในเรื่องที่รู้ตัวดีว่ายังอ่อน ยังรู้น้อย

อ.แอนใช้คำว่าใช้ศักยภาพทำประโยชน์ให้ประเทศชาติ ถึงแม้ตัวเราเองจะมิได้ยึดมั่นผูกพันกับสิ่งสมมุติที่เรียกว่าประเทศมากมายเท่าไรนัก

แต่ก็โชคดีที่วิชาชีพนี้ไม่ได้ทำประโยชน์ให้เพียงประเทศที่ฉันมองเห็นเป็นเพียงเส้นแบ่งบนแผนที่

หากแต่น่าจะช่วยเกื้อกูลผู้คน ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้น้อย และสรรพชีวิตในเมือง เมืองใหญ่ที่ให้เราได้เกิดและเติบโต และโลกใบเดียวใบนี้ ที่เป็นบ้านของพวกเราทุกคน

เอาจริงๆก็เป็นเพียงจุดเล็กๆนั่นแหละ

พูดให้ใหญ่โต ก็คือเป็นจุดเล็กๆที่ช่วยให้โลกใบนี้น่าอยู่มากขึ้น

พูดให้เล็กลง…ให้ตรงตามความเป็นจริง ก็คือ สิ่งนี้ไม่ใช่หรอที่เธอเคยบอกว่าเธอเกิดมาเพื่อมัน

หมายถึง ฉันเกิดมาเพื่อทำให้โลกใบนี้น่าอยู่มากขึ้น

เฮ้ย! นี่เธอกำลังเดินตามเป้าหมายในชีวิตของเธออยู่นะ! เฮ้ย! มันใช่จริงๆว่ะ! 

อย่าทิ้งมันไปนะ สู้ต่อไป ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะอย่าเพิ่งล้มเลิกความตั้งใจไปเสียก่อน 

บอกตัวเองและบอกพวกเราชาวมนุษย์โลกที่มีความตั้งใจเดียวกันนี้ สู้ต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้

ขอให้ความรักนำทาง 

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ 🙂