Monthly Archives: August 2022

ไม่เคยรู้สึกว่าแม่ภูมิใจกับสิ่งที่เราทำมากเท่าวันนี้มาก่อน ฉันสอบผ่าน ISA certified Arborist เป็นคนแรกของประเทศที่ได้รหัส TH นำหน้ารหัสบัตรประจำตัวโคตรเท่! สิ่งที่รู้สึกว่าเทยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ฉันไม่ได้เป็นคนป่าวประกาศความสำเร็จนี้ด้วยตัวเอง มีคนที่ภาคภูมิใจ ดีใจแทนเรา และเอ็นดูเรามากพอที่จะป่าวประกาศสิ่งนี้แทนเรา มากกว่าหนึ่งคน เป็นครั้งแรกที่ได้รับคำชื่นชม ครั้งแรกที่ได้เห็นภาพที่คนอื่นมองเรา ผ่านการทำงานด้วยกันมามากกว่า 10 ปี เราอยากเป็นแบบไหน เราก็ทำตัวแบบนั้น แล้วคนที่อยู่รอบๆก็เห็นเราแบบนั้นจริงๆ “แบบนั้น” ไม่ใช่แบบที่เก่งกาจฉลาดหลักแหลม แต่เป็นแบบที่สดใส อดทน มีทัศนคติที่ดีต่อการทำงานพร้อมทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่เกี่ยงว่าเป็นหน้าที่ของเราหรือไม่  ก็ใช่สิ โรงเรียนต้นไม้มีเจ้าหน้าที่ประจำหน้างานจริงๆ 1 คนถ้วน จะให้ไปเกี่ยงกับใคร  ดีใจที่มีคนมองเห็น ให้คุณค่า ให้ความหมายกับสิ่งที่เราทำทั้งหมดนั้น  ที่ผ่านมาดูเหมือนว่าฉันไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง เป็นเพียงsupporter ให้กับคนนู้นคนนี้ เพื่อนแม่ส่งข้อความมาบอกแม่ว่า เสียดายเสมอที่ฉันไม่ได้ไปเรียนต่อเมืองนอก เสียดายที่ฉันน่าจะไปได้ไกลกว่านี้..ฝากแม่บอกฉันว่า ที่ผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องหันกลับไปเสียใจอะไร.. ฟังแล้วก็อยากจะขรำ เอาตรงๆนะ ฉันไม่เคยเสียใจเลยกับความสเปะสปะของตัวเอง ใช่ แม้ว่ามันจะไม่ได้มีcareer path ชัดเจนแบบวิชาชีพอื่นๆที่มีสอนในมหาวิทยาลัย แต่ตลอด10ปีที่ผ่านมา เหมือนจะไม่ชัด แต่ก็ชัดพอที่ฉันกล้าพูดได้ว่าจุดทั้งหมดไม่เคยหลุดไปจากสิ่งที่ฉันสนใจ ทุกงานที่ฉันได้ทำ เป็นความภาคภูมิใจ และทุกจุดกำลังสร้างสะพานเชื่อมต่อกัน ล้วนมีส่วนนำมาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ และแน่นอน อะไรอีกมากมายในอนาคตที่ไม่อาจคาดถึง นี่ล่ะมั้งที่เค้าว่า ถ้ายังไม่รู้ว่าอะไรใช่ ก็ค่อยๆสกัดสิ่งที่ไม่ใช่ออกไปทีละอย่างสองอย่าง ก็มันเป็นวิชาชีพที่โรงเรียนไม่มีสอนนี่ ขนาดคนที่ว่ารู้กว้างในสังคมไทยยังไม่รู้จัก แล้วจะให้สิ่งนี้ปรากฏชัดตั้งแต่สมัยม.ปลาย/ป.ตรีได้ยังไง 10 ปีกับโรงเรียนต้นไม้ ถ้าเทียบกับเด็กจบใหม่ อาจฟังดูยาวนาน แต่ถ้าเทียบกับผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ในวงการ กว่าจะไปถึงจุดที่ผู้คนเคารพนับถือ เชื่อมั่นในความรู้ความสามารถ ก็คงเป็นเพียงจุดเริ่มต้น  ถามใจตัวเอง ลึกๆแล้วฉันก็ไม่ได้มุ่งหวังหรือมีเป้าประสงค์ในชีวิตที่จะไปถึงในจุดนั้นหรอก แต่ด้วยมงกุฎนางงามที่ได้มา ก็คล้ายจะพาให้ผู้คนเข้าใจว่า “เราสามารถทำได้” ด้วยคำว่า “นานาชาติ” ที่ห้อยท้าย  ถ้าเราทำไม่ได้ก็ดูจะทำให้องค์กรเขาเสื่อมเสีย ดูกลายเป็นไม่มีมาตรฐานเพราะดันให้สิ่งที่สูงค่ากับคนที่ยังไม่คู่ควร เป็นเรื่องที่น่าลำบากใจมาก แต่ถ้ามองในแง่ดี ก็ถือว่านี่คือโอกาสและจังหวะที่ดีที่สุด ที่เราจะได้พัฒนาตัวเอง ที่เราจะได้ไปหาความรู้เพิ่มเติมในเรื่องที่รู้ตัวดีว่ายังอ่อน ยังรู้น้อย อ.แอนใช้คำว่าใช้ศักยภาพทำประโยชน์ให้ประเทศชาติ ถึงแม้ตัวเราเองจะมิได้ยึดมั่นผูกพันกับสิ่งสมมุติที่เรียกว่าประเทศมากมายเท่าไรนัก แต่ก็โชคดีที่วิชาชีพนี้ไม่ได้ทำประโยชน์ให้เพียงประเทศที่ฉันมองเห็นเป็นเพียงเส้นแบ่งบนแผนที่ หากแต่น่าจะช่วยเกื้อกูลผู้คน ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้น้อย และสรรพชีวิตในเมือง เมืองใหญ่ที่ให้เราได้เกิดและเติบโต และโลกใบเดียวใบนี้ ที่เป็นบ้านของพวกเราทุกคน เอาจริงๆก็เป็นเพียงจุดเล็กๆนั่นแหละ … Continue reading →