Monthly Archives: May 2017

ฉันเชื่อว่าคนวิ่งทุกคน วิ่ง-ตามใครบางคน ฉันเองก็เช่นกัน ………………………………………………………………………………………………… ด้วยความตัวเล็กแรงน้อยอ่อนด้อยเรื่องกีฬาแต่กำเนิด ทำให้ฉันหันหน้าออกจากกีฬาทุกอย่าง มีอยู่อย่างนึงที่ทำได้ดีจนถึงกับเคยได้เป็นman of the match ก็คือฮอกกี้ที่รร.บังคับให้เล่นตอนม.ปลาย ตอนนั้นเพราะมีแรงบันดาลใจเป็นใครบางคนที่เก่งกีฬาไปหมดทุกอย่าง ประกอบกับรร.จัดให้มีการแข่งขันระหว่างห้องแบบแบ่งชายหญิง ทำให้เกิดเป็นศึกศักดิ์ศรี จนพวกผู้ชายต้องมาช่วยพวกผู้หญิงวางกลยุทธ์และฝึกซ้อม แต่พอเวลาผ่านไปไม่ได้เล่นก็ลืมๆไปหมดแล้ว ไม้ฮอกกี้ตอนนี้ไม่รู้ไปเก็บไว้ไหน ได้จับอีกทีก็ไม่รู้จะเล่นได้เหมือนเดิมหรือเปล่า พอสิ้นสุดการเรียนวิชาพละสมัยมัธยม ก็ดีใจที่พบว่าไม่มีความจำเป็นต้องพยายามเล่นกีฬาใดๆอีกต่อไป จนอยู่มาวันนึง มีเพื่อนคนนึงแนะนำให้ฉันรู้จักกับการวิ่งมาราธอน ผ่านหนังเรื่องรักเจ็ดปีดีเจ็ดหน ในเรื่องพระเอกทำให้นางเอกเริ่มวิ่ง ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันน่าจะวิ่งได้นะ มันไม่ต้องใช้ทักษะอะไรเลย แล้วฉันก็เริ่มมองหาโอกาสที่จะวิ่งมาราธอน สองครั้งแรกฉันลงวิ่ง 10.5 กม. เค้าเรียกกันว่ามินิมาราธอนใช่มั้ย วิ่งๆไป เหนื่อยก็เดิน ไม่รีบหรอก ไม่มีใครรอ ไม่ได้รอใคร และไม่ต้องแข่งกับใครทั้งนั้น นอกจากตัวเอง สุดท้ายถึงเส้นชัยก็ได้เหรียญกันทุกคน หลังๆนี้คนฮิตวิ่งมาราอนกันมากขึ้น … Continue reading →

ในช่วงวัยหนึ่งของชีวิต ฉันมีความเชื่อว่าความทุกข์ความเครียดที่เกิดกับตัวเรา ไม่ควรเอาไปบอกต่อ เพราะมันจะทำให้คนอื่นที่รับฟังต้องมาทุกข์มาเครียดกับเราด้วย ฉันรู้สึกอย่างนั้นมาตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง   ที่เธอบอก ว่าการเล่าให้ใครซักคนฟังมันจะช่วยให้เราทุกข์น้อยลง เหมือนว่าได้ตักน้ำคลำแห่งความทุกข์นั้นออกไปจากถ้วยใจของเราบ้าง ไม่มากก็น้อย   ใช่สิ มันก็คงใช่ ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รู้ แต่สิ่งที่ฉันไม่รู้คือจะมีใครคนไหนที่อยากจะมารับน้ำคลำความทุกข์ของฉันเล่า จนกระทั่งวันนั้น คำพูดของเธอบอกฉันเป็นนัยว่า “แบ่งมันมาเถอะ ฉันอยากฟัง ฉันอยากแบ่งเบาความทุกข์ของเธอ”   ผ่านวันนั้นมานานหลายปี หลายครั้งที่เธอบอกบ่นความทุกข์ความเครียดของเธอกับฉัน แม้ว่าฉันไม่เคยบอกว่าฉันอยาก หรือ ยินดีจะฟังมันมากแค่ไหน แต่ฉันเชื่อว่าเธอรับรู้ หลายครั้งที่ฉันเองก็อ่อนล้าเหนื่อยเบื่อเต็มทนกับโลกที่พบเจอ คนแรกที่ฉันคิดถึง อยากจะเล่า จะพูดคุย ก็คือเธอ ฉันพยายามจะไม่ทำ เพราะรู้ว่ามันจะเป็นการรบกวนเธอ และหลายครั้งก็หยุดตัวเองไว้ไม่สำเร็จ   จนถึงวันนี้ ฉันยังคงเชื่อว่าการบอกต่อความทุกข์ของฉันกับคนอื่น เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ … Continue reading →