จิตใจ…

คงเป็นสิ่งที่อ่อนไหวที่สุด

ร่างกายจะเหนื่อยแค่ไหน

ถ้าจิตใจยังพร้อมสู้

ก็คงไม่มีปัญหาอะไร

 

แต่ถ้าจิตใจไม่เอา

ใครเขาจะมาช่วยได้

 

ความเข้มแข็งของจิตใจแต่ละดวง

แตกต่ากันไปตามประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

การสั่งสมและบ่มเพาะความรู้สึก

ไม่ว่าจะร้ายหรือดี

ปั้นแต่งให้เกิดสภาพจิตใจที่แตกต่างกันไป

 

จิตใจเล็กๆดวงหนึ่ง

ถูกทำร้ายด้วยคำดูหมิ่นดูแคลนมานานแสนนาน

จนคล้ายว่าจะทำให้ใจดวงนั้นชินชากับคำเหล่านั้น

แต่ความจริงก็คือ

ทุกคำที่เพิ่มขึ้นยังคงตอกย้ำซื้อเติมลงไปในแผลเดิม

มีแต่ความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นทุกวัน

ความชินชาไม่มีอยู่จริงสำหรับเรื่องแบบนี้

 

เป็นเพียงคำพูดที่จิตใจดวงเดียวกันบังคับให้ร่างกายแสดงออกมา

เพื่อปกปิดสภาพบอบช้ำของจิตใจที่แท้จริงเท่านั้น

 

ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ

 

เข้าใจหมดแหละ

เข้าใจมันง่าย

แต่แก้ใขมันยาก

 

หากคำเหล่านั้นเป็นตะปู

การพ่นพูดก่นด่าคงเป็นค้อน

ที่ตอกตะปูลงไปในจิตใจ

ซ้ำแล้วซ้ำอีก

 

วิธีแก้ก็คือการถอนตะปูออกด้วยค้อน

และหายาทารักษาแผลเหล่านั้นซะ

 

แก้อุปมาน่ะมันง่าย

แต่แก้เรื่องจริงนี่สิ

 

ค้อนถอนตะปูพอจะเดาได้

แต่ถ้าค้อนนั้นไม่อยู่ในมือของเรา

เราจะทำให้คนถือค้อนมาถอนตะปูได้อย่างไร

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

คนที่ถือค้อนก็มีจิตใจอีกด้วงหนึ่ง

ที่ชินชากับการตอกตะปู

เพราะรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่

และเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้จิตใจดวงน้อยแข็งแรงขึ้นได้

เป็นความคิดที่ฝังจิตฝังใจจนเปลี่ยนยากเสียเหลือเกิน

 

และหากเราเอาค้อนมาถอนตะปูได้จริง

รูรอยตะปูก็ยังคงอยู่

ยา คืออะไร?

อาจจะเป็นความรัก?

แบบที่เพื่อนหรือญาติให้กันไม่ได้

 

ไม่แน่นะ

จิตใจอีกดวงที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

อาจจะเป็นยาที่ดีที่สุดก็เป็นได้

 

 

 

 

ก่อนอื่น

เอาคนถือค้อนมาถอนตะปูให้ได้ก่อนเถอะ

 

ฉันเป็นห่วงเธอเหลือเกิน…