Monthly Archives: October 2011

น้ำท่วมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม น้ำท่วมมานานแล้วววว ยิ่งใหญ่และยาวนานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา 21จังหวัด เกือบ3เดือนและยังไม่รู้จะจบลงเมื่อไหร่ (แม่บอกว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจออะไรขนาดนี้) (บ้านฉันยัง แต่ก็ใกล้เต็มที) ขนมปัง น้ำดื่ม ปลากระป๋อง มาม่า หมดจากshelfในห้างและร้านสะดวกซื้อทุกสาขา จริงๆฉันบอกให้แม่ซื้อเรือไว้ตั้งแต่เมื่อต้นเดือนเพราะรู้สึกว่าเราไม่รอดแน่ แต่ฉันก็คิดจริงพูดเล่นไปอย่างนั้น ไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ มหาอุทกภัยครั้งนี้ทำให้ทุกอย่างปั่นป่วน เลื่อนรันไปหมด 27-31 พย.กลายเป็นวันหยุดราชการ จุฬาเลื่อนเปิดเทอม บุดเลื่อนส่งมาสองครั้งแล้ว ฉันเลื่อนการย้ายออกจากบ้านเป็นย้ายของขึ้นสูงแทน แต่ก็ไม่มีแรงย้ายหมด เลือกทางที่หยาบและถูกที่สุดคือดินน้ำมันกับเทปหุ้มสันปก ห้าห้า ช่างแม่งเหอะ มนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเราสามแม่ลูกก็ทำได้แค่นี้แหละ อ ะ ไ ร จ ะ เ กิ ด ก็ ต้ อ … Continue reading →

สิบหกเดือนสิบสองห้าห้าสี่ เมื่อวานทำบุญครบเจ็ดวันกู๋ไซ “บางทีอะไรๆมันก็ง่ายๆอย่างนี้เอง ฝันรึเปล่า เปล่า มันคือความจริง ที่เราต้องยอมรับ” ฉันบอกมีนเอง แล้วมันก็ย้อนกลับมาหาฉันเอง เราเสียใจที่กู๋ไซจากไปแล้ว ไปอยู่กับพ่อ อยู่กับกู๋ตง อยู่กับกู๋น๊ำ อยู่กับตั่วกู๋ อยู่กับพี่เบียร์ เราเสียใจที่โลกใบนี้จะไม่มีเขาอีกแล้วจริงๆ แต่เราก็ดีใจ ที่เขาไม่ต้องทนทรมานกับสภาพที่รู้ดีว่ามันไม่หาย เราดีใจที่มันเป็นเพียงแปดวันสั้นๆเท่านั้น เขามีบุญแล้ว ฉัน ในฐานะคนมีกรรม ก็คงต้องเดินต่อไป ฉันอยู่ในสภาพเปื่อยๆทั้งใจและกายมาหลายวัน ฉันไม่ยอมทำทีสิส ทั้งที่รู้ว่ามัน”ต้อง”ทำได้แล้ว เมื่อวานเกรดออก เลยลองคำนวณว่าฉันต้องทำคะแนนทีสิสเท่าไหร่ ถึงจะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ไม่ใช่อะไร ตั้งใจว่าคงทำทีสิสได้ห่วยมากๆ เพราะแค่เริ่มก็กะโผลกกะเผลกแล้ว ผลจากการคำนวณบอกว่าทำทิสิสได้D+ก็ได้เกียรตินิยมแล้ว 55555โอเคนะ สบายใจขึ้นเยอะ แย่ยังไงไอ้เราก็เซฟCอยู่แล้ว แล้วอยู่ดีๆวันนี้ก็มีเรื่องเล็กๆที่ทำให้ฉันยิ้ม เรื่องเล็กมาก55 แต่ฉันยิ้มได้นานมาก เหมือนเป็นประกายไฟที่ปลายหลอดของเอดิสัน … Continue reading →

เราควรทำอะไรในวันที่รุสึกว่าไม่อยากทำอะไรเลย นอนก้อไม่หลับ ไม่หิว ไม่สนใจ ไม่มีแรงบันดาลใจทำงาน ไม่อยากดูทีวี ไม่อยากรู้เรื่องของคนอื่น ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง ไม่อยากฟังเรื่องตลกเพราะคิดว่าฟังไปก้อไม่ขำ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น คราวนี้การร้องไห้ก้อไม่ได้ช่วยให้เรารุสึกดีขึ้น อะไรจะทำให้เรามีชีวิตขึ้นมาได้ อะไรหรอ อะไร????     ไปหาจิตแพทย์ดีมั้ย? ไม่อะ เราไม่ว่าง! เห้ออ นี่คือครั้งแรกจริงๆ ที่เป็นไปได้ถึงขนาดนี้ ทำยังไงดีหนอ? ….. 😦 หัวใจของฉัน :(…..