ยังไงนะ

จู่เพลงนี้ก็วนๆอยู่ในหัว

ว่าจะพิมพ์บล็อกมาหลายวัน
แต่ก็มัวแต่ขี้เกียจแล้วปล่อยเลยไปทุกที

วันนี้ได้เจอกับวรินคุยกันยาวนาน
เธอดูผ่านอะไรมามากมาย
เราก็ไม่ต่างกัน
แค่สิ่งที่ผ่านนั้นต่างกัน

แปลกๆดีที่แค่คิดถึงบางเรื่องขึ้นมา
ก็ทำให้ผะอืดผะอม
ไม่อยากอาหาร
ไม่อยากทำงาน
มองออกไปแล้วโลกมันเบลอๆ
แววตาไม่โฟกัส
เหม่อๆลอยๆยังไงก็ไม่รู้

แต่กับอีกบางเรื่องที่แค่คิดก็ยิ้มได้

เรื่องที่ทำให้อยากพิมพ์บล็อกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อหลายวันก่อน
ความรู้สึกแบบที่เวลาไหล่มันไปอยู่ใกล้ๆแล้วหูมันหวิวๆ

แต่ก็คงกำลังจะหายไปในอีกไม่ช้า

เห้อออ
พัชราหนอพัชรา
ทำไมนะพัชรา

ทั้งๆที่คิดว่ามันคือความรู้สึกเดียวกันแท้ๆ
แต่ก็ต่างกันสุดขั้ว
ตกลงมันคือยังไงกันแน่
ทำไมมันยากนัก
ทำไมไม่เคยเข้าใจ
ฉลาดขนาดเน้ยังไม่เข้าใจอีก

อืมมม

สักวันหนึ่งน่ะนะ
สักวันหนึ่ง คงจะเข้าใจ

แต่จริงๆก็..ไม่จำเป็นต้องเข้าใจก็ได้ล่ะมั้ง
นี่ไง คนฉลาดอย่างเธอ
เข้าใจไปหมดซะทุกอย่าง
พอไม่เข้าใจอยู่อย่างนึงก็เลยไม่ยอมเลิกคิด
นี่ไง ปัญหาของคนฉลาด
แย่จริงๆ ห้าห้าห้า.

-“-